Karmienie:

Uwagi ogólne:
Pies jest zwierzęciem wszystkożernym, lecz składniki pokarmowe wchodzące w skład prawidłowej diety różnią się od składników w pokarmie człowieka. Dorosły pies powinien otrzymać pokarm 1-2 x dziennie, ale unikajmy karmienia późnym wieczorem. Rasy predysponowane do wysiłku fizycznego - większy udział pokarmu pochodzenia zwierzęcego.

Pokarm gotowy:
Psa możemy żywić dobrą karmą gotową (Royal Canin, Hill's, Eukanuba, Nutra Nuggets).Karmy te można podzielić na wilgotne, półwilgotne i suche. Często są to pokarmy pełnoporcjowe, co oznacza, że nie trzeba dostarczać dodatkowego pokarmu. Zaletą gotowych karm jest to, że ich skład jest w pełni zbilansowany i pełnowartościowy, w odróżnieniu do pokarmów przygotowywanych samemu w domu.

Pokarm domowy:
Jeśli chcemy żywić psa pokarmem domowym, to należy stosować dodatki mineralno- witaminowe, które zaleci nam lekarz weterynarii. Nie wolno natomiast stosować tych środków na własną rękę. Jedzenie dla psa powinno posiadać następujące proporcje: 1 część pokarmu pochodzenia zwierzęcego, 2 części pok. pochodzenia roślinnego (w tym 1/2 produkty zbożowe, skrobiowe - kasza, ryż, makaron, ziemniaki itd. 1/2 owoce i warzywa).

 Żywienie szczeniąt w wieku od 6 tygodni do 3 miesięcy:

Żywienie szczenięcia jest sprawą bardzo ważną. Zwykle psiaki dobrze jedzą. Rzadko zdarzają się "niejadki". Należy przyjąć zasadę, że w pierwszych dniach pobytu szczenięcia w nowym domu karmimy je w sposób podobny, jak poprzednio u hodowcy. Można i trzeba urozmaicać pokarm, ale stopniowo. Szczenię może chwilowo przeżywać stres z powodu zmiany rodziny, otoczenia, wobec tego nie można jeszcze zmieniać sposobu i rodzaju karmienia. Jedzenie należy podawać o stałych porach i w tym samym miejscu. Częstotliwość podawanych posiłków jest uzależniona od wieku szczenięcia: od 6 tygodni do 3 miesięcy - 5 razy dziennie, od 3 do 5 miesięcy - 4 razy dziennie, w 6 i 7 miesiącu - 3 razy dziennie, a począwszy od 8 miesiąca - 2 razy dziennie. Szczenię może jednak regulować częstotliwość posiłków według własnych potrzeb, dlatego nie należy dziwić się w przypadku pewnych odstępstw. Byłoby dobrze, gdyby pies miał trzy miski - na jedzenie podstawowe, mleko i wodę. W wieku szczenięcym mleko podaje się, moim zdaniem, bez ograniczeń. Po posiłku i po wypiciu mleka miskę zawsze należy sprzątnąć - bez względu na ilość spożytego jedzenia - i wymyć. Nie wolno pozostawiać miski z niedojedzonym pokarmem, który może ulec fermentacji i zaszkodzić szczenięciu. Ponadto pozostawienie niedojedzonego posiłku może spowodować rozkapryszenie psa. Miski powinny być ustawione na podwyższeniu, na wysokości kłębu - stosownie do wzrostu. Tak karmione psy noszą ładnie, wysoko głowy, co jest bardzo pożądane podczas prezentowania psa na wystawie. Po posiłku pies powinien być pozostawiony w całkowitym spokoju - przynajmniej przez godzinę. Spacery, ruch z pełnym żołądkiem, a zwłaszcza skakanie i chodzenie po schodach, mogą wywołać tragiczne następstwa - skręt żołądka. Ponadto pies, który biega z pełnym żołądkiem, ma zwykle obwisły, brzydki brzuch. Szczenię po odłączeniu od matki powinno dostawać świeże mięso cielęce lub wołowe, kaszę albo płatki kukurydziane, ser biały chudy, kości cielęce, witaminy, preparaty zawierające mikroelementy i mieszankę wapniowo-fosforanową lub zalecane przez lekarza gotowe preparaty wapniowo-fosforanowe. Skład mieszanki wapniowej dla szczeniąt i psów dorastających, młodzieży (do około 1 roku)

Witaminę D podaje się do końca pierwszego roku życia z przerwami tygodniowymi, natomiast mieszankę - bez przerw. Zewnętrznym przejawem braku soli wapnia w organizmie psa jest lizanie ścian, zjadanie skorupek jaj. Niedobór wapnia w organizmie psa może doprowadzić do krzywicy, objawiającej się zgrubieniami stawów nadgarstkowych i guzkami na żebrach (różaniec). Przedawkowanie witaminy D3 jest również bardzo niebezpieczne i prowadzi do krzywicy. Przy podawaniu witaminy D3 trzeba pamiętać o odpowiednim dawkowaniu witaminy C. W przypadku zauważenia symptomów krzywicy należy zwrócić się do lekarza weterynarii. Odpowiedni rozwój fizyczny, a więc osiągnięcie określonych cech anatomicznych, uwarunkowany jest nie tylko genetycznie, ale zależy także od właściwego żywienia w okresie wzrostu. Skład pożywienia wpływa na wzrost, budowę szkieletu, uzębienie i szatę. Mięso powinno być mielone lub siekane, podawane w postaci kuleczek takiej wielkości, aby szczenię mogło je swobodnie nagryzać i jeść (średnica około 2 cm). Wprawdzie najlepiej strawne i najbardziej wartościowe jest mięso surowe, ale powinno być pewne, sprawdzone weterynaryjnie. W każdym innym przypadku mięso należy sparzyć lub obgotować. Szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt jest salmonella. Gdy dajemy szczenięciu surowe żółtko, jajko przed rozbiciem musimy także sparzyć. Porcje powinny być dobrane wielkością do potrzeb i apetytu szczenięcia. Stosowany przeze mnie jadłospis szczenięcia jest następujący: I śniadanie: bułka rozmoczona w mleku lub kaszka, płatki kukurydziane z mlekiem, 1/3 żółtka (gotowanego), mieszanka wapniowa i witamina D3, II śniadanie: ser biały z mlekiem, obiad: gotowane mięso cielęce lub wołowe - mielone albo siekane, z surowymi tartymi jarzynami, marchewką; kasza bądź ryż (kasza lub ryż muszą być dobrze rozgotowane, roztarte, bardzo lekko posolone), kolacja: mielone gotowane mięso, podroby. Pomiędzy posiłkami można dać kość cielęcą, suchary, suchy chleb. Do któregoś z posiłków należy dodać 1/2 łyżeczki do herbaty mielonego siemienia lnianego i 1 drażetkę witaminy B-complex, odrobinę drożdży (niektórzy zalecają przerwy tygodniowe w podawaniu siemienia i drożdży). Wskazany jest błonnik, np. posypywanie posiłku szczyptą otrąb dietetycznych. Od czasu do czasu można polać posiłek odrobiną oleju sojowego lub słonecznikowego (około łyżeczki do herbaty). Woda musi być zawsze dostępna dla psa. Mięso powinno stanowić około 1/3 pokarmu, resztę zapotrzebowania na białko można uzupełnić twarogiem, mlekiem, jajkami, rybami. Jeżeli po mleku pies ma rozwolnienie, należy je chwilowo odstawić, ewentualnie dawać w małych ilościach w celu przyzwyczajenia psa do tego rodzaju białka. Nie wolno szczeniętom dawać słodyczy, cukru ciast ani jakichkolwiek pokarmów z przyprawami.

 Również dla suki karmiącej powinien być następujący:

fosforan wapnia (calcium phosphoriclum) - glukonian wapnia (calcium gluconicum) - węglan wapnia (calcium carbonicum) - mleczan wapnia (calcium lacticum) - 60% - 20% - 10% - 10% Tylko w tym składzie sole wapnia są najlepiej przyswajalne. Poleca się podawanie suce szczennej i karmiącej do tej mieszanki (traktowanej jako 100%) dodatkowo około 10% węglanu magnezowego - może być dolomit. Ilość podawanej mieszanki powinien określić lekarz po obejrzeniu szczenięcia. Przeciętnie stosuje się 1 płaską łyżeczkę do herbaty (średniej wielkości) począwszy od 5 tygodnia życia szczenięcia, a następnie zwiększa wraz z rozwojem i wzrostem psa - do trzykrotnej dawki. Wraz z solami wapnia trzeba podawać witaminę D i A (w ilości uzgodnionej z lekarzem).

 ZYWIENIE SZCZENIĄT W WIEKU POWYŻEJ 3 MIESIĘC:

Po trzech miesiącach życia szczenię może dostawać 4 posiłki dziennie. W późniejszym czasie samo będzie regulować częstotliwość jedzenia i opuszczać pośrednie posiłki. Można pozostać wówczas przy trzech posiłkach zasadniczych, ale nieco obfitszych. Należy je podawać regularnie w przyjętych godzinach. Odpowiednio, według wskazań lekarza, należy zwiększać dawki witamin i mikroelementów.

 ŻYWIENIE PSA DORASTAJĄCEGO (POWYŻEJ 8 - 9 MIESIĘCY)

Szczególną uwagę należy zwrócić na zestaw posiłków przy karmieniu psów dorastających. Musimy dostarczyć psu wszystkie składniki potrzebne w tym okresie życia. Zasadniczy zestaw powinien zawierać: surowe lub gotowane mięso cielęce, wołowe, koninę, ryby gotowane, jajka (1 - 2 razy w tygodniu), makaron, kaszę, ryż - dobrze rozgotowane i bardzo mało posolone (uwaga: nadmiar soli jest dla psów niezwykle szkodliwy, niemniej minimalna ilość soli jest konieczna ze względu na procesy fizjologiczne), jarzyny dobrze rozdrobnione, marchew w całości lub pokrojoną w krążki, kostkę; kynolodzy amerykańscy zalecają podawanie marchwi surowej, zwłaszcza psom starszym, ułatwia ona bowiem trawienie. Dawki jedzenia należy dostosować do kondycji psa, a nie jego apetytu. Gdy nadmiernie tyje, koniecznie trzeba zmniejszyć ilość pokarmu i jednocześnie zwiększyć dawkę ruchu. Nie powinno się dawać psu: sosów, wywarów, ziemniaków (ew. małe ilości, traktowane jako jarzynka), wszelkich wędlin, gdyż zawierają szkodliwą dla psa saletrę, a także ostre przyprawy, słodyczy, żółtego sera w większych ilościach - ze względu na dużą zawartość tłuszczu, przypraw i soli. Nie wolno dawać psom kości prostych z drobiu. Rozpadają się one podczas gryzienia, a szczególnie w żołądku na kawałki drobniutkie jak igiełki; w efekcie mogą spowodować przebicie przewodu pokarmowego i śmierć psa. Bardzo niebezpieczne jest podawanie psu nadpsutych wędlin i mielonego mięsa.
Dużo informacji o stanie zdrowia psa daje obserwowanie jego kału. Kał związany, w kolorze jasnobrązowym, świadczy o prawidłowym sposobie karmienia. Białawy i sypki oznacza, że pies dostaje zbyt dużo kości, mocno brązowy pojawia się, gdy pies je zbyt dużo mięsa. Do innych poważnych błędów żywienia zaliczyć należy niewłaściwą higienę żywienia - naczynia po każdym zjedzonym posiłku należy dobrze umyć, a pokarm powinien mieć temperaturę około 38°C, tzn. zbliżoną do temperatury ciała psa - oraz nieprawidłowy skład dawki pokarmowej i brak niektórych składników mineralnych i witamin. Zwykle psy są przekarmiane. Poza nieodpowiednią sylwetką wystawową jest to duże przeciążenie układu krążenia. Zestaw i ilość witamin oraz składników mineralnych należy skonsultować z lekarzem weterynarii. Zwykle braki tych składników objawiają się zaburzeniami wzrostu, budowy kośćca, chorobami skóry, sierści itp. Zatrucia pokarmowe mogą pojawiać się w przypadku podawania zepsutych pokarmów, zbierania odpadków na śmietnikach, braku higieny żywienia bądź spożycia przeterminowanej karmy przemysłowej. Często psy ulegają zatruciu w wyniku karmienia surowym mięsem i odpadami rzeźniczymi niewiadomego pochodzenia. Grozi to zakażeniem salmonellą, a w przypadku karmienia niepewną wieprzowiną w stanie surowym zakażeniem wirusami choroby Aujekszy (wścieklizna rzekoma) i zakaźnym zapaleniem żołądka i jelit.