Pasożyty wewnętrzne

Glisty
Glista psia - (Toxocara canis): pasożyt wewnętrzny zwierzęcy (występuje u psów, jak również u lisów i wilków) przenoszony również na człowieka. Siedliskiem jego dorosłych postaci jest przewód pokarmowy.
Człowiek jest żywicielem niespecyficznym, gdyż pasożyt ten nie osiąga on w organizmie ludzkim dojrzałości. Samica glisty psiej składa w przewodzie pokarmowym jaja, które opuszczają organizm żywiciela wraz z kałem. W sprzyjających warunkach środowiskowych po kilkunastu dniach z jaja wykształca się larwa, która przybiera postać inwazyjną. Toxocara canis jest najczęściej stwierdzana u szczeniąt, choć i osobniki dorosłe też bywają zarażone.

Tasiemce
Pasożyty te, podobnie jak glisty, żyją w jelicie cienkim. Główka pasożyta za pomocą haczyków i przyssawek przyczepia się do ścianki jelita. Rozwój tasiemca wymaga udziału tzw. żywiciela pośredniego, w którego ciele następuje rozwój larwalny. Żywicielem pośrednim jest pchła, jednak pies może zarazić się innymi rodzajami tasiemca poprzez zjedzenie zakażonego mięsa (wołowina, wieprzowina, ryby, króliki itp.) Należy, więc żywiąc psa tradycyjnie, szczególną uwagę zwracać na pochodzenie mięsa. Człony tasiemca wydalane są z kałem. Często można je zauważyć przyklejone do sierści. Przypominają ziarenka ryżu. Wydalanie członów następuje cyklicznie, w miarę dojrzewania jaj. Dlatego mogą zostać niezauważone przez niedoświadczonego właściciela.

- prawie każde szczenię ma pasożyty wewnętrzne
- pasożyty powodują opóźnienie wzrostu, utratę wagi, matową sierść. Mogą wywołać kaszel, biegunkę oraz być przyczyną zaburzeń nerwowych
- szczenięta i kocięta mogą od urodzenia wydalać ogromne ilości jaj pasożytów, które mogą spowodować zarażenie innych zwierząt i człowieka
- suka może przekazać pasożyty szczeniętom, w czasie ciąży lub karmienia
- pasożyty są poważnym zagrożeniem dla zdrowia dzieci
- zmniejszają skuteczność szczepień. Młode zwierzęta powinny być odrobaczone przed pierwszym szczepieniem.
- spożywanie słodyczy nie przyczynia się do zarobaczenia zwierząt, a że jest niezdrowe to inna sprawa

Przy odrobaczaniu należy pamiętać również o pasożytach zewnętrznych (głównie pchły). Są one żywicielami pośrednimi niektórych pasożytów wewnętrznych

Pasożyty zewnętrzne

Pchły. Pośredniczą one w cyklu życiowym tasiemca, będąc najpoważniejszym źródłem tasiemczyc u psów i kotów. Pchły przyczyniają się do występowania silnego świądu, prowadzącego do uszkodzeń skóry, często wywołują uczulenia i ostre stany zapalne skóry. Mogą być też źródłem niektórych chorób zakaźnych. Inwazje pcheł nasilają się w miesiącach letnich i wczesnojesiennych, ale ze względu na ogrzewanie, zwierzęta żyjące w mieszkaniach mogą być atakowane cały rok.

Kleszcze to problem najgroźniejszy w okresie od kwietnia do końca października. Wbrew powszechnym opiniom występują nie tylko w lasach, czy na łąkach. Bardzo często atakują naszych ulubieńców na trawnikach, ogrodach, miejskich skwerach i w parkach. Mogą być źródłem chorób takich jak borelioza i piroplazmoza. Nieumiejętnie usunięte (oderwane) powodują stany zapalne i infekcje skóry, a nawet tkanki podskórnej.

Pozostałe pasożyty zewnętrzne psów i kotów występujące w naszym kilimacie to wszy, wszoły i roztocza (głównie świerzbowce i nużeńce). Są one przyczyną dolegliwości świądowych skóry. Pasożytując uszkadzają włos i naskórek, co może doprowadzić do powikłań bakteryjnych lub grzybiczych. Jest to szczególnie widoczne w przypadku świerzbowcowych zapaleń uszu lub nużycy.

Na szczęście dysponujemy nowoczesnymi środkami pozwalającymi skutecznie, bez skomplikowanych procedur, czy manipulacji na zestresowanym zwierzęciu, zlikwidować te problemy. Długotrwałe działanie tych preparatów zwiększa efektywność działania i zmniejsza możliwość reinwazji pasożyta.