Nosówka

Bardzo zaraźliwa choroba wirusowa prowadząca do śmierci na skutek zaatakowania układu nerwowego. Dotyczy głównie psów żyjących w miastach. Wirus wydalany jest z organizmu zwierząt chorych i bezobjawowych nosicieli wraz ze śluzem z układu oddechowego (kaszel, kichanie) i pokarmowego (ślina, wymiociny, kał). Jest on bardzo oporny na działanie czynników środowiska i może zachować zjadliwość nawet przez 1 rok. Do zakażenia dochodzi przez kontakt bezpośredni ze zwierzęciem chorym lub nosicielem, wirus może także być przeniesiony mechanicznie przez ludzi czy np. owady. Zależnie od początkowych objawów wyróżnia się kilka postaci choroby (nieżytowa, płucna, żołądkowo-jelitowa, oczna, skórna), wszystkie jednak zazwyczaj kończą się nieodwracalnym uszkodzeniem układu nerwowego (postać nerwowa związana z niszczeniem włókien nerwowych) i w efekcie śmiercią. Suchy lub wilgotny nos nie mają żadnego znaczenia w rozpoznaniu nosówki podobnie jak i innych chorób.
Przebieg nosówki jest bardzo zróżnicowany. Po 3-7 dniach inkubacji choroby pojawiają się objawy zapalenia spojówek oraz układu oddechowego lub pokarmowego. Tradycyjnie określa się tę formę - w odróżnieniu od nerwowej - nosówka nieżytową. Postać oddechowa jest najczęstsza. Obfity wysięk ropny z nosa zasychając zakleja częściowo otwory nosowe Często dochodzi do zapalenia oskrzeli bądź odoskrzelowego zapalenia płuc. Spotyka się również postać jelitową objawiającą się wymiotami i biegunką, postać oczną przebiegającą z owrzodzeniem rogówki, postać skórną manifestującą się zaczerwienieniem i krostkami na skórze brzucha, ud, małżowin usznych.
Kolejną formą nosówki jest postać nerwowa. Zaczyna się ona najczęściej po okresie wyzdrowienia psa z nosówki nieżytowej, w którym czuje on się dobrze i ma prawidłowy apetyt. Okres ten wynosić może od kilku dni do kilku miesięcy, ale najczęściej trwa nie dłużej niż 4-6 tygodni. Stosunkowo często występują niezborności, a później niedowłady i porażenia. Inną częstą formą nosówki nerwowej są stałe lub częściej okresowe tiki i drżenia mięśniowe.
Kolejnym następstwem infekcji wirusem nosówki może być padaczka.
Podstawowym sposobem zapobiegania tej chorobie jest przestrzeganie zalecanego przez lekarza kalendarza szczepień. W zapobieganiu nosówce używa się dziś wyłącznie szczepionki zawierające żywe, osłabione wirusy.
Wieloletnia praktyka potwierdziła, że szczepionki te są bezpieczne i bardzo skuteczne. Jeśli właściciel miałby rezygnować z pewnych szczepień, to nosówka (podobnie jak parwowiroza) jest chorobą zbyt groźną , by warto było ryzykować oszczędności. Zazwyczaj koszt leczenia nosówki jest dużo większy niż cena szczepień, a ponadto często terapia okazuje się nieskuteczna.