Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych jest chorobą, która najczęściej dotyczy dużych i ciężkich ras . Kiedyś uważano, że jest ona tylko i wyłącznie chorobą genetyczną, dzisiaj okazuje się , że oprócz podłoża genetycznego, dysplazję można sobie wyhodować poprzez złe odżywianie psa, intensywny trening i nadmierny wysiłek fizyczny w okresie wzrostu. Dokładny mechanizm powstawania nie został w pełni poznany, ale przyjmuje się, że w 70% decydują geny, a w 30% środowisko potęgowane przez predyspozycje genetyczne.
Do czynników środowiskowych zaliczamy nieprawidłowe żywienie i za szybki wzrost - karma zbyt bogata w energię i zbyt dużo wapnia doprowadza do opóźnienia rozwoju więzadeł, torebek stawowych i muskulatury w stosunku do szkieletu. U młodych zwierząt więzadła i torebki stawowe są bardzo podatne na rozciąganie. Brak dostatecznego wsparcia ze strony mięśni pogłębia rozluźnienie stawu. Psy z silnie rozwiniętą muskulaturą zadu są mniej podatne na dysplazję. Psy, u których udział tkanki tłuszczowej wynosi 5-10% m.c. (psy krępe, limfatyczne, o słabo wyodrębnionych mięśniach i luźnej skórze) chorują częściej niż psy, u których udział tkanki tłuszczowej wynosi 1-2% m.c. (psy o wyraźnie zarysowanych mięśniach i przylegającej skórze) . A więc musimy dbać o to, aby pies był szczupły i smukły – im mniejsza masa ciała tym mniejszy cieżar dżwigający stawy biodrowe.
Przetrenowanie psa - intensywne biegi, skoki, a zwłaszcza gwałtowne ruchy przy aportowaniu doprowadzają do znacznych przeciążeń w obrębie stawów.
Staw biodrowy składa się z dwóch części kostnych : główki kości udowej i panewki miednicy, które powinny idealnie do siebie pasować. Panewka jednak może przyjąć nieprawidłową pozycję - jeżeli jest zbyt płytka to główka kości udowej przemieszcza się w kierunku jej górnej krawędzi.
Czasami bywa tak, ze psy, które zostały prześwietlone i uzyskały wynik HD C, D i E nie zdradzają żadnych widocznych objawów i są całkowicie sprawne. Ale większość dysplatycznych psów cierpi z powodu bólu i ma uposledzony ruch. Mają ograniczoną sprawność ruchową a niektóre przypadki kończą się nawet ich uśpieniem. Objawy dysplazji występują już u szczeniat po czwartym miesiący życia, rzadziej po ukończeniu roku. Dysplazję można stwierdzić już u psa 4 – 5 miesięcznego ale nie można w tym wieku wykluczyć, że pies jest wolny, ponieważ stawy biodrowe u psów 5-6 miesięcznych są idealne a w wieku 10 –11 stwierdza się ich pogorszenie. Jeżeli zauważymy u psa kulawiznę tylnych kończyn, krótki wykrok, sztywny chód, problemy ze wskakiwaniem np. do samochodu, wchodzeniem po schodach, niechęć do dłuższych spacerów, trudności ze wstawaniem , podnoszenie tylnej nogi w czasie stania oraz niechęć do zmian pozycji musimy udać się natychmiast do lekarza weterynarii .
Zdarzają się też psy, które pomimo tej choroby są całkowicie sprawne i pokonują wysokie przeszkody. Zatem postawienie diagnozy na podstawie tych objawów jest zawodne. Kiedy pies skończy 18 miesięcy konieczne jest badanie radiologiczne. Badanie zazwyczaj nie jest przyjemne dla psa. Układa się go na grzbiecie z nogami wyciągniętymi do tyłu i lekko skierowanymi do wewnątrz. Zdjęcie odczytuje uprawniony lekarz do odczytu HD.
Badanie w kierunku dysplazji jest obowiązkowe i żaden hodowca nie powinien lekceważyć.

Enostaza
Bardzo często młode psy chorują na enostazę, czyli młodzieńcze zapalenie kości. Choroba ta występuje u psów w wieku 16-18 miesięcy, częściej u psów niż u suk. Dotyczy ona kości kończyn - kości ramiennej, udowej , przedramienia i podudzia.
Rozwój choroby mogą powodować predyspozycje genetyczne, zakażenia wirusowe, wady przemiany materii, defekt układu immunologicznego oraz nieprawidłowe ukrwienie kości.
Objawem enostazy jest bardzo silna nagła kulawizna, jednej lub wszystkich kończyn, niezwiązana z żadnym urazem. Może trwać kilka dni, potem mija i znów powraca. Może wystąpić gorączka i osłabienie apetytu. Chorobę rozpoznać można na podstawie badanie klinicznego oraz zdjęcia RTG. Leczenie polega na podawaniu środków przeciwzapalnych i środków przeciwbólowych. Leczenie trwa ok. 7 dni. Enostaza występuje tylko u psów w okresie wzrostu i mimo gwałtownego przebiegu nie jest grożna dla życia i zdrowia psa.