Pochodzenie psa.

 Pies - najstarsze zwierzę domowe, fascynował człowieka od dawna. Sławiono tradycyjne przymioty tego zwierzęcia: wierność, inteligencję i wspaniale rozwinięte zmysły, pozwalające człowiekowi na wykorzystanie go do różnych celów. Wydawać by się mogło, że człowiek wie już o swoim przyjacielu wszystko — jednakże tak nie jest. Wiele podstawowych zagadnień wciąż czeka na rozwiązanie, a odpowiedzi na niektóre pytania dotyczące psa pozostaną zapewne na zawsze w sferze domysłów i hipotez.Pies jest zwierzęciem żyjącym w symbiozie z człowiekiem przy zachowaniu pewnej hierarchii, tzn. całkowicie człowiekowi podległym. Miejsce psa w systemie świata zwierząt jest powszechnie znane, wypada jednak rozpocząć nasze rozważania od jego przypomnienia. Mówiąc potocznie „pies” mamy zwykle na myśli nie rodzaj, a gatunek: Pies domowy — Canis familiaris, przy czym bardziej trafne byłoby tłumaczenie dosłowne: Pies rodzinny, bo związany jest on z ludzką rodziną, a nie jej locum.

Niektórzy badacze uważają, że wilk oraz szakal są dzikimi przodkami psa domowego, jednak po dziś dzień pochodzenie tego gatunku nie zostało ostatecznie wyjaśnione. Możemy jedynie stwierdzić, że pies jest potomkiem niezidentyfikowanego dzikiego gatunku należącego do tego samego rodzaju co wilk, który został w prehistorycznych czasach udomowiony przez któryś z ludów pierwotnych i, że owe udomowienie miało miejsce w południowo-wschodniej Azji, skąd pies domowy rozprzestrzenił się na wschód i zachód , towarzysząc pierwszym masowym migracjom człowieka. Śmiało można powiedzieć, że nie istnieje na świecie naród, który nie hodowałaby tego gatunku. Psy towarzyszą zarówno wyspiarzom z Pacyfiku, jak i mieszkańcom okolic podbiegunowych. Jedni wykorzystują jego naturalny instynkt łowiecki podczas polowań, inni wykorzystują go jako zwierze pociągowe. Już 4 lub 5 tysięcy lat przed naszą erą Egipcjanie hodowali cztery różne rasy psów, kolejne cztery -mieszkańcy starożytnych Chin. Ze wszystkich znanych dziś ras, najstarszą czy też może najbardziej przypominającą starożytne rasy, jest szpic, którego podobizny spotkać można na greckich wazach i którego kopalne szczątki odkryto na terenie jednej z prehistorycznych osad w środkowej Europie. Psy tej rasy są też bardzo podobne do psów ludów prymitywnych, takich jak syberyjski husky czy samojed. Inną rasą o starożytnym rodowodzie jest owczarek niemiecki, którego niesłusznie podejrzewa się o domieszkę wilczej krwi.W Europie rasa ta przetrwała bez większych zmian od najdawniejszych czasów, towarzysząc człowiekowi przy wypasaniu bydła. Jak już wspomniałam, istnieje bardzo wiele psich ras, zawdzięczających swe powstanie bądź celowej działalności człowieka, bądź przypadkowemu krzyżowaniu. Ich klasyfikacja opiera się nie tyle na stopniu pokrewieństwa, ile na ich walorach użytkowych. Mamy więc psy OBRONNE Drugą grupę tworzą psy PASTERSKIE, następną MYŚLIWSKIE, psy GOŃCZE, psy MASKOTKI i psy ZAPRZEGOWE Jeśli chodzi o inteligencję i inne cechy psa domowego, należy pamiętać, że zwierzę to zaskarbiło sobie wdzięczność i szacunek wszystkich ludów świata. Nawet Arabowie, którym przypisuje się pogardę dla psa, mają swojego charta saluki, którego wartość jest równa cenie najpiękniejszego konia. Niestety, uznanie dla psich zalet przysłania czasem fakt roznoszenia przez to zwierzę jednej z najstraszliwszych chorób, jaką jest wścieklizna, której skutki łagodzi na szczęście szczepionka wynaleziona przez Ludwika Pasteura.

W Australii żyje dingo, czyli dziki pies, który wyglądem jest zbliżony bardziej do psa domowego niż wilka. Pokrojem przypomina on psy-pariasy, zamieszkuje Azję i północną Afrykę. Jest jedynym przedstawicielem drapieżnych na kontynencie, toteż wielu uczonych wysuwało hipotezę, że jest zdziczałym potomkiem psów przywiezionych na wyspę przez pierwszych odkrywców. Przeczą temu jednak kopalne szczątki dingo pochodzące sprzed odkrycia Australii przez Europejczyków. Być może został tam sprowadzony przez wcześniejsze migracje. Obyczajami psy dingo najbardziej przypominają wilki, siejąc postrach wśród kangurów i bydła domowego. Aborygeni często trzymają dingo w niewoli, nikomu się jednak nie udało całkowicie go oswoić. Jeśli tylko nadarza się sposobność, ``udomowione`` dingo dołączają do dziko żyjącego stada